اثر حفاظتی گل همیشه بهار در بروز آسیب کبدی ناشی از تتراکلرید کربن در جوجه های گوشتی

این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف عصاره روغنی گل همیشه بهار بر آنزیم های کبدی و تغییرات هیستوپاتولوژی بافت کبد جوجه های گوشتی طی یک دوره 42 روزه انجام گرفت.تعداد 200 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در یک طرح کاملاَ تصادفی با پنج گروه و چهار تکرار و 10 پرنده در هر تکرار مورد آزمایش قرار گرفتند. تیمارهای آزمایشی شامل گروه کنترل منفی (فاقد افزودنی عصاره گل همیشه بهار و تتراکلریدکربن)، کنترل مثبت {تتراکلریدکربن (یک میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) و فاقد افزودنی عصاره  گل همیشه بهار}و سه تیمار دیگر شامل سطوح 150، 300 و 450 میلی گرم در کیلوگرم جیره عصاره گل همیشه-بهار به همراه تتراکلریدکربن بود. فراسنجه های خون (sgot و sgpt)،  که در اثر تزریق تتراکلریدکربن، سطح شان در خون افزایش یافته بود، عصاره گل همیشه بهار توانست اثرات منفی ناشی از این ماده سمی را تقلیل دهد. وزن نسبی کبد در تیمارهایی که علاوه بر تتراکلریدکربن، سطوح مختلف عصاره گل همیشه بهار را دریافت کرده بودند، نسبت به تیمار دریافت کننده ی تتراکلریدکربن، به صورت معنی داری پایین تربود (05/0>p.).در شاخص های مربوط به سنجش سیستم ایمنی، سطح ایمنوگلوبولین g در تیماری که علاوه بر تتراکلریدکربن، سطح 300 میلی گرم عصاره گل همیشه بهار را دریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل منفی و غلطت 150 همیشه بهار به صورت معنی داری بالاتر بود (05/0>p). در بررسی تغییرات هیستوپاتولوژی کبد، مشاهده شد که گروه کنترل مثبت از لحاظ وضعیت سیاهرگ مرکزی، هپاتوسیت ها، سینوزوئیدها و تریادپورت بیشترین میزان آسیب بافتی و گروه کنترل منفی کمترین میزان آسیب دیدگی را داشتند. اما تیمارهایی که همراه با تتراکلریدکربن، عصاره ی گل همیشه بهار را دریافت کرده بودند در مقایسه با گروه کنترل مثبت، بهبود بیشتری در بافت مشاهده شد (05/0>p). این نتایج نشان دهنده اثر حفاظتی عصاره گل همیشه بهار بر  کبد می باشد که احتمالاً بواسطه فلاونویید های موجود در گیاه و توانایی آنها در مهار فعال سازی زیستی ccl4 و در نتیجه مهار فعالیت سیتوکروم  p450  و اثر خنثی کنندگی رادیکال های آزاد می باشد